Eco – Jean Bos czuwa

Już od dwóch miesięcy każdy może spróbować dań, które wyszły spod ręki dawnego kucharza króla Belgii, księcia Monako, prezydenta Ruandy i człowieka pracującego z samym Paulem Bocuse.

CV tego Pana wygląda imponująco. Mimo zrobienia światowej kariery kulinarnej nie stał się on na szczęście zadufanym w sobie gwiazdorem. Uczestniczy w pokazach kuchni (gastronomii) molekularnej, podczas których wspaniale zabawia widzów. Prowadzi też akademię, dzieląc się z innymi kucharzami swoją wiedzą. Interesuje go opinia klientów, z którymi rozmawia przy stolikach restauracyjnych. Mieliśmy i my tę przyjemność. Ale od początku.

Pianka Buraczkowa

Wszystkie stoliki były wolne, co w innych okolicznościach, byłoby dla nas przestrogą, ale wydaje nam się, że złoty czas restauracji i hotelu Agit, w którym się ona mieści, dopiero nadchodzi. Przywitał nas elegancko ubrany kelner, który podał nieco sfatygowaną kartę dań i wspomniał, że choć nie ma zupy kasztanowej, to jest możliwość spróbowania np. pianki buraczanej (11 zł). Skorzystaliśmy. Jako, że dla zaostrzenia apetytu i schłodzenia się, zamówiliśmy piwo butelkowe, nieco rozczarowaliśmy się, gdy kelner o nim zapomniał, a po wyjaśnieniu sprawy przyniósł browarki już w szklankach. Rozgrzeszamy, bo słyszeliśmy dzwonienie szkła flaszkowego, dochodzące z baru. A wspomniana pianka buraczana, to było najładniejsze danie tego dnia. Żywy kolor cieszył oczy, a orzeźwiający smak został na naszych językach. Była też w nim pianka z chrzanową nutą, która doskonale przełamywała słodycz buraków. To danie było strzałem Łaszka.

Sałatka z karczochów

Moim faworytem na początek była sałatka z karczochów z langustynkami (21 zł). Miałem kłopot z tym daniem, bo przeważały w nim sałaty, o którym menu nie wspominało, a langustynki… szczerze napiszę, że nie jestem pewien, czy nie były krewetkami. Gdyby zostały podane w całości miałbym
pewność. Ale i to danie również zapamiętamy. Z resztą następne też i w tym tkwi sekret – nie nudziliśmy się jedząc. Do sałatki podano świeży chleb, tylko szkoda, że w koszyku z nim znalazł się włos. To zawsze drażni.

Okoń

Kiedy zaczynaliśmy nerwowo przebierać nogami i jęczeć w duchu o więcej, na stole pojawiły się dania główne. Łaszek cieszyła się soczystym filetem z okonia morskiego (30 zł), ale wśród warzyw do niego podanych zabrakło szparagów, które w menu figurują. Owszem, wiemy, że już po sezonie na nie, ale zawsze można poratować się marynowanymi lub importowanymi. Smaki i tym razem nam przypadły do gustu, bo i rybka delikatna i warzywa charakterne i dobrze zgrillowane. Może nie najlepsze były ziemniaki, które zarówno z okoniem, jak i moją polędwicą wołową (55 zł) sprawiały wrażenie ugotowanych nieco wcześniej.

Sama polędwica została perfekcyjnie przygotowana. Nie mogłem się zdecydować, czy ma być krwista, czy średnio wysmażona, ale kucharz musiał znać moje intencje dzięki sprytnemu kelnerowi i dostałem co chciałem. Cieszyło mnie w tym daniu to, że od razu widać co jest tematem głównym. Chodzi o proporcje. Często składnika głównego jest mniej od dodatków. Tu tak nie było. Słusznemu kawałkowi mięcha towarzyszyły wspomniane już kartofle, duszona szalotka i sos o musztardowym charakterze z kapustą. Nie dość, że dobre proporcje, to i postarano się o uwydatnienie smaku polędwicy, a nie zabicie go. No i ten pieprz Timut. Obawiałem się jego ziaren w sosie, ale cytrusowy posmaczek tej przyprawy bardzo nam się spodobał.

Polędwica

Został deser – Mille Feuille z sorbetem malinowym (12 zł). Sorbet chyba był ze sklepu, bo Łaszek za lodami szaleje i zna te słodkości bardzo dobrze. Ja jej wierzę. Nie znaczy to, że był niesmaczny, wręcz przeciwnie. Po prostu miał określony, znany już charakter jednego ze znanych producentów. Ciasto francuskie było delikatne i chrupiące. W smaku czuć było wiele warstw i sprawną rękę twórcy.

Mille Feuille

Obsługa była szybka, a przede wszystkim miła i nie narzucająca się. Kelner wytłumaczył, że lokal przygotowuje się do pierwszego wesela i przeprosił za nieco uciążliwe próby dźwięków. Był naturalny i gotowy do pomocy. Za brak zupy z kasztanów osobiście, z własnej woli tłumaczył się Pan Jean Bos. Klienci dzięki takiemu podejściu do nich będą zawsze czuć się doceniani i z radością wrócą. My na pewno. Zwłaszcza, że karta, (szef kuchni wyjaśnił, że powinniśmy już dostać nowe, ładniejsze jadłospisy, ale te jeszcze nie dojechały, nie z jego winy) choć jest krótka, to kusi na każdym etapie. Minusem było to, że brakowało w niej napojów.

Podsumowując – warto jeść w Eco zarówno dania eleganckie, jak i „lanczowe”, bo te codziennie też się zmieniają. Są naprawdę lekkie, przyjemne i zostawiają po sobie tylko miłe wspomnienia. Niedociągnięcia powinny z czasem zniknąć. W końcu, dopiero zaczynają. A belgijski fachowiec na pewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Adres: ul. Wojciechowska 29 , 20-704 Lublin
Numer telefonu: 721 103 300
Internet: http://agithotel.pl/restauracja/, https://www.facebook.com/agithotel
Restauracja dostępna dla ludzi na wózkach.