Świętomięs Polski – relacja

Mieliśmy nadzieję na mięsiste przeżycia, ale wyszło dość mdle. Za to trzeba przyznać, że organizatorzy zaliczyli dobry uczynek – nakarmili wiele osób. Niektórych po kilka razy. To co zapamiętamy, to 3, 4, a nawet 5 długich jak jelita stada krów kolejek. Jedna po zupę gulaszową, której smak najlepiej określiła Łaszek – „…no jadaliśmy gorsze…”, druga -  po dziwną potrawę gorącą, w której był m.in. kurczak i kapusta pekińska, trzecia – po dania przygotowywane podczas warsztatów, z których nic się nie dowiedzieliśmy, bo prowadzący zagłuszany był np. zespołami pieśni i tańca, czwarta – chyba po pieczonego byka, a piąta – po kurczaka w panierce dla dzieci. Odnieśliśmy wrażenie, że przybyłych na Plac Zamkowy potraktowano jako wygłodniałą gawiedź. Sam temat mięsa potraktowano powierzchownie, gdyż skupiono się jedynie na trzech najpopularniejszych źródłach białka w Polsce (drób, wołowina, wieprzowina).

Niestety nie było żadnych straganów, gdzie można byłoby nabyć, bądź spróbować jakichś wyjątkowych smakołyków. To przy nich najczęściej dochodzi do ciekawych rozmów i smacznych odkryć. Był za to samochód coca coli i możliwość spersonalizowania puszki z tym napojem. Wiało nudą, co wciąż jest dla nas zaskoczeniem. Nawet lubelski koziołek miewał chwile zwątpienia…

O wiele pyszniejszy był za to Piknik Smakoszy, o którym niedługo też napiszemy. No cóż. Nie po raz pierwszy okazuje się, że oddolna inicjatywa jest przyjemniejsza, choć na organizację wydaje się nieporównywalnie mniej środków finansowych.

Jeśli macie inne zdanie to piszcie, bo może my byliśmy ślepi i głusi i niemili…