Ivo Italian (zamknięta) – każdy klient recenzentem

To było najbardziej wyczekiwane otwarcie tego roku. Może dlatego słychać sporo narzekań?

Najpierw była informacja o nowym, innowacyjnym pomyśle opartym na szybkiej obsłudze, która będzie przygotowana na przyjęcie dużej liczby gości i obsłużenie jej w czasie nieprzekraczającym 30 minut, oczywiście przy zachowaniu wysokiej jakości. Potem pojawiły się pierwsze zdjęcia z ogromnego jak na restaurację wnętrza. Media trzymały rękę na pulsie. No i jeszcze Top Chef z udziałem Szefa Kuchni Ivo Violante. Balon został nadmuchany do granic możliwości. Oczekiwania musiały być ogromne, choć, gdy zobaczyliśmy po raz pierwszy menu, to nieco się rozczarowaliśmy, bo zawsze szukamy nowego, a nie utrwalania jadłospisowych schematów. Inna sprawa, że pizzę, sałatkę i makaron można wynieść na wyżyny smaku, ale można też je zwyczajnie schrzanić. Miło jest wiedzieć, że jest jakiś pewny adres, bo nierówny poziom wciąż jest największą bolączką restauracji i na to właśnie liczyliśmy. Na knajpę, do której walić można w ciemno.

Podejście pierwsze polegało na odbiciu się od kelnerki a następnie od prawdopodobnie menedżerki, która zasiadała do posiłku przy stoliku dla czterech osób. Brak wolnych miejsc. Trochę dziwnie to zabrzmiało, ale rozumiemy, że jeść każdy musi. Niezbyt to pro sprzedażowe.

Podejście drugie zakończyło się podobnie, z tym, że teraz zdołaliśmy jedynie przekroczyć próg restauracji. Drugi krok był niemożliwy ponieważ od razu stwierdzono, że miejsc wolnych nie ma (choć jacyś goście wychodzili, więc może warto byłoby zerknąć tu i tam?

Grappa Luigi Francoli

Niezrażeni stwierdziliśmy, że w końcu dożyliśmy czasów, gdy na miejsce trzeba grzecznie poczekać. Na świecie w wielu restauracjach jest normą, że na stolik czeka się tygodniami bądź trzeba odstać swoje przed samym wejściem, bo rezerwacje nie są prowadzone i z tym problemu nie mamy. Gorzej, jeśli nie ma konkretnej informacji zwrotnej, bo niby jakieś rezerwacje na rogu Zielonej i Staszica funkcjonowały, ale my jej nie mogliśmy dokonać. Nic to. Poszliśmy raz jeszcze. Tym razem trafiliśmy na innego menedżera (chyba z włoskimi korzeniami). Przywitał nas oceną Łaszkowej groźnej miny – zimowo Pani wygląda – stwierdził. Ciekawie się zaczęło, bo oznaczało to, że zostaniemy potraktowani indywidualnie, a to zawsze lepsze niż obojętność. Znaleziono nam stolik zaraz nad kuchnią, co było dla nas atrakcją. W czasie czytania menu słyszeliśmy kilka rozmów wspomnianego menedżera z gośćmi. Warto przytoczyć choć jedną:

                - Przynieść wino? 

                - Nie, samochodem jestem. 

                - Przecież mówiłem, żeby zostawiać samochód.

Pasta z owocami morza

Włoska bezpośredniość i poczucie humoru w tym miejscu są obowiązkowe według nas. Ale w pojedynkę nie można załatwić wszystkiego, nawet, jeśli obsługa kontaktuje się poprzez krótkofalówki, słuchawki i na sposoby, które wszystkie zna chyba jedynie Ivo. Kelnerki wciąż się myliły, na kuchni też nie wszystko się zgadzało. Ale spokojnie. Jeszcze mają czas. Grunt, że bałagan jest już pod kontrolą. Co do wystroju, to jest to kolejny lokal, gdzie widzimy modne połączenia drewna i cegły, ozdobionych włoskimi akcentami (skuter pod sufitem rządzi J). Jest całkiem przytulnie.      

             Pracę paszczami zaczęliśmy od kieliszeczka grappy Luigi Francoli (9,80 zł). Nie mamy w tym temacie bogatych doświadczeń, ale ta grappa, to czysta przyjemność. Miodowy kolor, posmak drewnianej beczki i wanilii wzbogacający winogrona. I pomyśleć, że wybór trunku pozostawiliśmy kelnerce. Miała nosa. Wino wybraliśmy sami. Karafka Trebbiano (19,80 zł za pół litra) to kolejna przyjemność. Szkoda, że w karcie nie ma więcej informacji o tym winie. Mamy wrażenie, że było półwytrawne, co nie dziwi biorąc pod uwagę polski gust. Picie go wspominamy z uśmiechem, choć wolimy mniejszą ilość cukru.

Risotto z grzybami

           Z zamawianiem jedzenia byliśmy ostrożni, bo słyszeliśmy o hojnych porcjach. Łaszek zamówiła słynną już pastę z owocami morza (16,80 zł). Nie zapytano jej o rodzaj makaronu, a do wyboru są trzy. Trafiło się tagliatelle. Wyrabiane na miejscu i to wyrabiane z fachowością. Wystarczyłoby odrobinę oliwy lub masła i sól i już byłoby super. Do tego sporo morskich żyjątek (krewetki, ośmiornice, kalmary i małże) całkiem świeżych, to znaczy na tyle, na ile można sobie pozwolić w Lublinie. Wciąż za mało knajp zadaje sobie trud zdobywania surowców tak świeżych, jak to tylko możliwe. Wszystko było skąpane w kulturalnej ilości sosu pomidorowego, która jedynie oblepiała kluseczki. Polecamy. Gorzej wypadło risotto z grzybami (16,80 zł). Smak był bez zarzutu. Aż trudno uwierzyć, że kilka prostych składników może być tak sprawnie połączonych, ale zabrakło troski o konsystencję. To trudna sztuka, zwłaszcza przy takim obłożeniu, ale z innych recenzji wiemy, że to częsty problem. Z tym risotto jest tak, że jeśli nie trafi się w odpowiedni moment, to mamy do czynienia z kolejną michą jedzenia. Gdy natomiast uchwyci się ten ulotny, idealny czas zakończenia, to nagle okazuje się, że przeżywamy coś wielkiego. Niestety, moje risotto było za sztywne i basta.

                A więc 1:1. Zadecydować mogłaby pizza, ale wzięliśmy ją na wynos i zjedliśmy dopiero po kilku godzinach, więc nie chcemy jej oceniać. Jest po co wracać. Na chwilę obecną jeszcze nie jest to tak pyszne miejsce, na jakie zostało wykreowane, ale mocno mu kibicujemy, bo pobyt we wnętrzach rządzonych przez charakternego Włocha był dla nas przyjemnością. Niestety, nie każdy wychodzi stamtąd z takimi spostrzeżeniami, a restauracje oceniana jest codziennie, przez każdego jej gościa. Warto o tym pamiętać.

Adres: Staszica 1/ Zielona 22

Telefon: jakiś był, ale milczał, gdy go testowaliśmy

Godziny otwarcia: 8-22

Internet: https://www.facebook.com/ivoitalianlublin?fref=ts