Amanti di Pizza (zamknięta) – odważnie i rozważnie

Znów pizzeria, ale znów inna.

Jeśli się nie łazi po mieście, to nic się nie wie. Owszem, czasem ktoś coś napisze, a my przeczytamy, czasem ktoś poleci (zazwyczaj już dawno po premierze), ale generalnie trzeba właśnie łazić, chodzić i niuchać. Wtedy można natknąć się na taką ciekawostkę, jak oazę pizzy Napoletana (neapolitańskiej).

W środku jeszcze pusto, skromne stoliczki ( pięć, nie więcej raczej) czekają na zapełnienie. Choć wystrój jest minimalistyczny, to przynajmniej jest jasno i czysto. W karcie sporo zapowiedzi o piwach, winach. Wciąż czekają na koncesje, ale już teraz można przynieść swoje zaopatrzenie, płacąc korkowe – sprytne rozwiązanie. Zwiastowane też są sałatki, ale przecież przy nich serce mocniej nie bije. A przy dobrej pizzy zawsze jest radośniej.

Quattro stagioni

Wybraliśmy jedną, tak na niezobowiązującą próbę. Quattro stagioni o ile pamiętamy nazwę. Co do składników, to każdy ją ozdabia nieco inaczej, ale skupmy się na meritum. Wydaje się, że faktycznie możemy mieć do czynienia z pizzą neapolitana pod względem choćby krótkiego pieczenia (maks. 90 sekund), polaniem placka przed pieczeniem oliwą i posypaniem pizzy solą, czy też miękkości ciasta, które powinno się swobodnie składać. Brzegi muszą być wyższe od środka. To dość ważne, biorąc pod uwagę, że nazwa jest zastrzeżona. Trzeba by podpatrywać cały proces żeby mieć pewność. Na pewno nie brakuje pieca opalanego drewnem. Dodatki takie jak pieczarki, papryka, szynka i oliwki to nie są składniki ortodoksyjnej pizzy z Neapolu, ale każdy teraz chce modyfikować smaki po swojemu i z tym żaden Bartollini Bartłomiej Herbu Zielona Pietruszka nie wygra. Co do smaku, to wyraźnie czuć, że rózni się on od pizzy wypiekanej w innych lokalach. Dla Łaszka ciasto było za słone, ale ja minusów nie zauważyłem. Wolę gdy pizza „stoi” w dłoni, ale przy tej nie ma na to szans i to nie jest błąd. Dożyliśmy czasów, gdy nawet w Lublinie mamy różne odmiany pizzy i nikt nie może powiedzieć, że jego jest słusznie i prawdziwie oraz jedynie włoska. Bo czym są Włochy jeśli nie zjednoczonymi księstwami, które uparcie dbały swego czasu o suwerenność. Wracając do nr 20 z karty, to trzeba podkreślić dobrą jakość składników i umiarkowanie w ich rozłożeniu.

Obsługa była bardzo miła i zajmował się nami zarówno kucharz (pewnie i właściciel) jak i kelnerka. Przy pustej sali ciągle byliśmy obserwowani i to przeszkadzało, ale za to serwis w takich warunkach idzie bardzo sprawnie. Zastrzeżenia można mieć jedynie do tego, że obsługująca nas po chwili Pani również zasiadła do posiłku. Nie lubimy odrywać ludzi od jedzenia więc grzecznie czekaliśmy aż skończy. Na szczęście pizzaiolo czuwał.

W kwestii cen jest raczej standardowo – zapłaciliśmy 27 zł za pizzę i dwa soki.

Jeśli będziecie w pobliżu – wpadnijcie, bo ludzie tam pracujący są mili, a pizza bez zarzutu. Jednak czy to wystarczy? Pożyjemy, zobaczymy. My Sardyńczyka z Oczki zdradzać jeszcze nie zamierzamy.

Adres: Solna 4

Nie można płacić kartą

Dostępna dla ludzi na wózkach